Η εκλογή του Πάρη

Ο Πάρις στεκόταν ακριβώς πλάι μου. Θα άφηνε μόλις πίσω στην θέση του το «Ανεμοδαρμένα ύψη» όταν η Δάφνη όρμησε μέσα στην αίθουσα με την συνηθισμένη ορμή της. Το σεβαστό βιβλίο παραλίγο να του πέσει απ’ τα χέρια. Με τρεμάμενο χέρι το τοποθέτησε πίσω στο ράφι του, και γύρισε προς το μέρος της.

- Τι κάνεις εδώ; την ρώτησε ανήσυχος. Δεν έχετε αναχωρήσει; Που είναι η μητέρα σου;

Οι ερωτήσεις ξεπηδούσαν ακράτητες από μέσα του. Αυτή δεν έμοιαζε να ενδιαφέρεται να απαντήσει καμία. Τον πλησίασε ατρόμητη για να του ανακοινώσει.

- Πάρη! μου είσαι τόσο αγαπητός που δεν βαστώ να σε αποχωριστώ. Δεν μπορώ να φύγω μακριά σου!

Αυτός βρέθηκε απροετοίμαστος. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Είχε χάσει πια τα συγκαλά της; Πώς τολμούσε να εναντιωθεί στη μητέρα της; Όλες οι προοπτικές του φαινόταν απαίσιες, μα δεν πρόλαβε να σκεφθεί άλλο καμιά τους. Τα τέλεια σχηματισμένα χείλη της σκύψανε κι ακούμπησαν τα δικά του για μια αιώνια στιγμή, πριν πετάξουν πάλι μακριά.