Στα νύχια της αναμονής

Άλλοτε το χαρτί αφήνονταν επάνω στο γραφείο κι αυτό με την σειρά του μας μετέδιδε το τι έστεκε στο γράμμα κι άλλοτε ο κύριος διάβαζε ο ίδιος ηχηρά τα γραπτά του γιου του, λες και ήθελε να χαρεί τις λέξεις του Ιάσονα και με τα μάτια και με τ’ αυτιά. Ασχέτως του διαφορετικού ύφους από φορά σε φορά, ήταν φανερό σε όλα τα γράμματα, ότι η χαρά της εξερεύνησης είχε μεταμορφώσει τον Ιάσονα από ένα αρκετά απομονωμένο άτομο, σε μια υπερκοινωνική ύπαρξη που πρόλαβε να μπλεχτεί σε όλους τους συνδέσμους και τις ενώσεις που είχανε ζητήσει την συμμετοχή του. Σύντομα αρχίσαμε κιόλας να αναγνωρίζουμε κάποια ονόματα, ανδρικά και γυναικεία, που επανέρχονταν συχνά στις διηγήσεις του. Τα είχα αποτυπώσει όλα στην μνήμη μου, αλλά δεν μπορούσα να τους δώσω μια εικόνα. Ο Ιάσων ήταν απορροφημένος με το να περιγράφει την ατμόσφαιρα στην διάρκεια των παραδόσεων και την ευρηματικότητα με την οποία, ο σοφός προφέσορας Έρασμος τον συμβούλευε να κάνει το ένα ή το άλλο.