Η άφιξη στο Αιθερικό Παλάτι

- Είσαι τόσο νέος! Μου πέταξε κατάμουτρα. Δεν ξέρεις τίποτα από τον κόσμο κι ακόμη λιγότερο από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι ένα μυστήριο είδος με πολύ κακούς σκοπούς, υποστήριξε, σίγουρο στο φτερούγισμά του. Πίστεψε με, εμένα που ξεφυλλίστηκα χίλιες φορές από τότε που τυπώθηκα το 1826!

«Εξαιρετική κατάσταση για ένα τόσο παλιό βιβλίο! Σκέφτηκα, αλλά παρ όλα αυτά του αντιγύρισα.

- Έτσι κι αλλιώς, δεν πρόκειται ποτέ να σε τοποθετήσουν σε ράφι δικό μου.

Το βιβλίο με πλησίασε τόσο, που άγγιξε το έβδομο ράφι μου.

- Θα καταλάβεις με τα χρόνια... με προκάλεσε για τελευταία φορά κι ύστερα φτερούγισε με τα τριακόσια φτερά του μακριά και κρύφτηκε πίσω στην γωνιά του, ανάμεσα στα ξεχασμένα ράφια της μεγάλης αίθουσας.

Τότε μόνο πρόσεξα, ότι τα φώτα στο παλάτι είχανε σβήσει και τα βιβλία είχανε τελειώσει με τις εξομολογήσεις τους, από μια πλούσια σε εμπειρίες μέρα στα ανθρώπινα χέρια. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι χτύποι της καρδιάς από το Βασίλειο των Ποιητών γύρω, σαν θλιμμένο ταμπούρλο.

Ξαφνικά ένοιωσα μόνος. Το βιβλίο είχε δίκιο. Ήμουν μονάχα μερικών μηνών.