Φθινοπωρινή μονομαχία

Kι όσο τα φύλλα πέφτανε από τα κλαδιά της οξιάς, τα γράμματα του Ιάσονα συνέχισαν να καταφθάνουν στο παλάτι και να μας πλουτίζουν με το διπλό τους περιεχόμενο. Ο συγγραφέας τους είχε γίνει τόσο ικανός να εκφράζεται σε δύο επίπεδα, που ποτέ δεν μας ξέφυγε καμιά από τις άγραφες λεπτομέρειες, όσο δυνατά κι αν διάβαζε τις γραμμένες λέξεις ο κύριος. Ακούγαμε μοναχά τον Ιάσονα, τόσο καθαρά και πειστικά, σαν να' τανε μπροστά μας στην μεγάλη αίθουσα και διηγιόταν με παραστατικότητα για το πλησίασμα του στην παντοδύναμη αγάπη.

Τέσσερα σαββατοκύριακα πέρασαν και κάθε ένα από αυτά τον γέμιζαν με ζαλιστικές προσδοκίες. Η αγαπημένη του επέμενε ακόμη στην αυστηρή της ανατροφή, αλλά είχε αρχίσει να διαβάζει ξανά τους στίχους του. Κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ τον επισκεπτόταν στο δωμάτιο εργασίας του για να διαβάσει τα πρόσφατα ποιήματά του. Δεν εξέφραζε απόψεις και κρίσεις, αλλά φαινόταν ολοένα και πιο ασυγκράτητη στην ανάγνωση που ο Ιάσων είχε να προσφέρει.