Ο χρόνος γιατρεύει κάποιες πληγές

Από την απάνθρωπη άγνοια μας, επρόκειτο να μας σώσει μία σύμπτωση. Ο κύριος φυλούσε ένα μέρος χαρτιών στην άκρη του γραφείου του κι είχε ρητά απαγορέψει στον οποιοδήποτε να τα αγγίξει, πριν τα τακτοποιήσει ο ίδιος. Ένα βράδυ όταν τα πάντα είχαν βυθιστεί στην λήθη τους, ο αρκετά ψηλός σωρός άρχισε να γέρνει, μέχρι που μ’ ένα εντυπωσιακό τρέμουλο σωριάστηκε φύλλο-φύλλο στο ξύλινο δάπεδο. Με το που προσγειώθηκαν κάτω οι άγνωστες σελίδες, το περιεχόμενο τους εξέπεμψε κατευθείαν στ’ αυτιά μας. Ένα χαρτί απ’ όλα, ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Επρόκειτο για μια επιστολή με παραλήπτη τον κύριο και αποστολέα το κεντρικό νοσοκομείο της πόλης. Αναγνώρισα το όνομα του αποστολέα σαν έναν από τους παλαιότερους φίλους του κυρίου, νυν διευθυντή του εν λόγω νοσοκομείου. Οι ιατρικές ορολογίες μας ήταν ακατανόητες όπως ακριβώς και για όλους τους άλλους, εκτός από τους ίδιους τους γιατρούς, αλλά όλοι μας καταλάβαμε επακριβώς τον ορισμό «ανίατη εκ γενετής στειρότητα».