Ειρήνη επί της γης

Κρατούσαμε την ανάσα μας, κάθε φορά που ξεκινούσε.

- Στα βάθη του χαμένου Αρχιδάσους, ακούστηκε η φωνή του πιο πειστική από ποτέ, γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια μια νύμφη που όμοιά της δεν είχαν τα δέντρα αντικρίσει ποτέ, ούτε και κανένα άλλο από τα μυριάδες πλάσματα που ζούσανε εκεί, από καταβολής κόσμου. Ψηλή, πολύ ψηλότερη από τις άλλες νύμφες του δάσους, διέθετε την τρομερή δύναμη της μεταμόρφωσης. Για κάθε μέρα που η Σελήνη μεγάλωνε, ένα κομμάτι του δάσους πρώην απρόσιτο για τους ανθρώπους, γινόταν ορατό και βατό. Μέχρι που ενηλικιώθηκε, το νέο είχε διαδοθεί στα πέρατα κι οι πρώτοι αγνοί στην ψυχή και γενναίοι σαν λιοντάρια εξερευνητές, άρχισαν να συγκεντρώνονται στις παρυφές του δάσους. Σιγά-σιγά διεισδύσουν στον πυκνό δαίδαλο του δάσους κι άρχισαν να αναπτύσσουν τα μυστήρια που μέχρι τότε ήταν μοναχά των ξωτικών. Όσο όμως κι αν έζησε μια μακριά ζωή, η Σελήνη δεν μπορούσε να ζήσει αιώνια κι έτσι μια λαμπερή μέρα που τα πουλιά κελαηδούσαν το όνομά της τόσο γοερά που όλα τα δέντρα του δάσους δάκρυσαν, άφησε την τελευταία της πνοή.