Η στιγμή της αλήθειας

Τις ώρες που απέμεναν μέχρι τα μεσάνυχτα, εφάρμοσα με σχεδόν υστερική προσήλωση την απάνθρωπη μέθοδό μου απέναντι στην αβάσταχτη επιθυμία. Συνδύασα όλες τις δυνατές θεωρίες, γύρω απ’ το τί πραγματικά είχε συμβεί τους μήνες που μάς πέρασαν και ποιά ήτανε στ’ αλήθεια, αυτή η ύπαρξη που μας επισκέφτηκε και θύμιζε τόσο λίγο τον Ιάσωνα που ήξερα. Έμοιαζε δέκα φορές πιο κοσμοπολίτης αν και το ίδιο υπέροχος και γνήσιος.

Επικίνδυνες συναναστροφές σε ύποπτα σοκάκια της πόλης, καθηγητές που τον εμποδίζανε απ’ την επιτυχία, υπηρέτες που τον πρόδιδαν και εκμεταλλευόταν την έλλειψη εμπειρίας του, κυρίες αποφασισμένες να κερδίσουν τα πάντα στο όνομα της αγάπης, χωρίς να δίνουν το παραμικρό πίσω. Είχα φουσκώσει με όλες τις δυνατές προοπτικές, αλλά ο απατεώνας χρόνος που αλλιώς συνήθιζε να προχωράει μ’ ένα χαλαρό ρυθμό, έμοιαζε τώρα να έχει σταματήσει ολωσδιόλου. Κι όσες φορές κι αν σκεπτόμουνα τις διαστροφές των ανθρώπων δεν επιβραβεύτηκα με την λύτρωση.